تنها ملاقات من و تو با خدا نبود!!

من از درختانی می نویسم که ١٠٠٠سال در این خاک روئیدن.من از حیواناتی می نویسم که برخی منقرض شدن.من از انسان هایی می نویسم که خاموش شده اند.من از دریای عطشی،می نویسم که هر جرعه اش دربین آن درختان و حیوانات و انسان ها پراکنده بود،دریای عطشی که در من یگانگیش را دوباره پیدا کرد.یادت هست که گفتم حین  عبور از تو تبدیل به آگاهی شدم!!!حال فهمیدم من نبودم،بلکه آن آگاهی،خود هستی بود که کالبدی ساخته بود که"نیاز"میلیاردها کالبد را در خود داشت و کالبد دیگری را نیز ساخته بود که"نیاز"میلیاردها کالبد دیگر را داشت.می دانی نیازشان چه بود؟!!عطش یگانگی هستی با ذات یا مخلوق با خالق.من از تو عبور نکردم بلکه کالبدی بودم که هستی ساخته تا"تنگر پیچیده"را از کالبد تو دریافت کند و بتواند اینگونه ذات اصیل را ملاقات کند،حتی در سطح ماده!!هستی این ملاقات را در ذهن ما حکاکی کرد تا با چشمانمان،عطش هزاران کالبد گذشته برطرف شود و  این ملاقات در هر ذره جسممان  نیز ثبت باشد تا بعد از آنکه خاک شدیم در میلیارد کالبدی که از ما شکل می گیرند این دیدار عیان شود و به آنها شوقی بدهد.هر دو باید بپذیرم این ملاقات را،چرا که دیدار من و تو و خدا نبود بلکه یگانگی"هستی" با "ذات اصیل"حتی در سطح ماده بود و هر دو باید در تمام وجودمان و ذره تنمان ثبتش کنیم،چرا این ملاقات در هزاران وجود بعد از ما خواهد ماند  و هستی آنها را اینگونه آماده تر خواهد کرد برای دریافت"تنگرهای پیچیده تر"(تا راحت تر خودش را بیان کند)..این را بدان !!!که من نیاز دارم بدانم که تو نیز این ملاقات می دانستی،چرا که آسان تر می توانم آن را به جهان عرضه کنم...

عشق تو مرا فروتن کرد

یاد گرفته بودم قوی باشم اما تو باز، شکستم دادی.بالاترین "سطح وجود" را با قدرتم یافتم.روی پای خودم ایستاده بودم،روی همان یک پا!!!اما باز تو را دیدم و تعادلم بهم ریخت.سال های سال تلاش کردم که اندکی خدا را در غیر تو نیز ببینم و آنچه را که از تو یافته بودم سعی کردم"درچشم های معصوم یک کودک"و "رنج عمیق آدم"و"فلسفه"و....بیابم ،اما نشد!!!!من با تو نهایت خودم و نهایت هستی را لمس کرده بودم وچه رنج عمیقی داشتم ده سال و هر بار از این رنج گریختم،خودم را پیروز دانستم اما اکنون در جایی هستم که نمی توانم فرار کنم،دیگر "در چشم های معصوم یک کودک"و"رنج عمیق آدم ها"و در"محبت هایم"و در"جویبارها"و"رقص برگ ها"....تو رو می یابم!!!!این یافتن برایم درد دارد اما می خواهم،رنجم را تبدیل به"عطش"کنم.عطشی که فروتنم می کند.من برای یکی شدن جسمم با فراتر از روحم،هم نیاز به قدرت دارم و هم فروتنی عشق تو،تویی که برایم معما بودی!!!چون می خواستم کشفت کنم،اما حال معما نیستی و می خواهم"خلقت "کنم تا خودم نیز از نو خلق شوم.من تو را تا لحظه آخر عمرم و یا نه اصلا تا ابد از ذهن و روحم دور نمی کنم چرا که من آن خالقی هستم که"خلاقیتش" را از تو می گیرد و دیگر به دنبال دانستن دلیل این "سر"نیست چون می خواهد خودش از نو"سرها"بیافریند.با من بمان!!!با روحت و با"فراتر از روحت"و همچنین با "ذهت"،چرا که این ذات خلقت ماست.....

می خواهم روحم را عیان کنم

دیگر می خوام روبند را از صورتم بردارم و چادرم را به زمین بیفکنم و خودم را عریان کنم،دیگر می خوام از زن بودنم گریزان نباشم،وجودی که من مثل بسیاری از مردان ضعیف می پنداشتم و ازش گریزان بودم.آری می خواهم خودم را بپذیرم،می خواهم چشمانم را با روحم سرمه بکشم وموهایم را در نسیمی از لطافت وجودم،شناور کنم.می خواهم زیر پوستم،حقیقتم به جریان آید.آری می خوام عیان شوم آنگونه که خلق شده ام....

مرا با چشمی فراتر از روح وقلبت ببین...

دیگر چیزی مهم نیست.بی خیال خنده هایم!!بی خیال گریه هایم!!بی خیال خوشی و  ناخوشی هایم!!وقتی خودم را در تو،عریان ز جسم و روح می یابم،آری حتی عریان ز روح!!!!بی خیال هر چه در زندگی هست می شوم،چون من جهان را اینگونه عیان می بینم بیخال تمام پرده ها می شوم.باور کن!!مرا اینگونه عیان در خودت.باورش محال نیست  گر مرا با چشمی فراتر از روح وقلبت بینی....

قصه گو بیدارمان کرد

دیشب قصه گو برایمان قصه های دلنشینی گفت/قصه های دلنشینی،که آنقدر آراممان کرد تا خوابمان برد/اما ناگهان خود قصه گو،تلنگری زد وبیدارمان کرد / و گفت:بیدارتر شوید،قصه هایم برای خواب نیست!!/راست می گوید،بیا با همین آرامش،تا ابد بیدارتر بمانیم ودوباره از بیداری به خواب نرویم.

نامه

٢٥-تنگرها ذات اصیل به هستی(خالق خودمان وجهان باشیم-٧-)

همه اجزای به ظاهر فیزیکی  توسط "تلنگر هایی از هستی" با هم هماهنگ شدن و موجودی را ایجاد کردند که توانمندتر و مختارتر است و این موجود مختار می تواند"تلنگر های"بیشتری را دریافت کند و اختیار بیشتری در عالم به وجود آورد (و یک چرخه ای به وجود آید که در آن؛اختیار بیشتر،تنگرهای پیچیده تری را دریافت کند و تلنگرهای پیچیده تر،اختیار بیشتری را به وجود آورد).تلنگر های پیچیده،یکسان برای تمام هستی وجود دارد.پس چرا زمانی بیشتر دریافت می شود و زمانی کم تر؟!!!جدایی از ژنتیک و آموزش که٥٠٪‏ میزان توانایی دریافت را در"مختارها"تشکیل می دهد.٥٠٪‏ این توانایی به میزان آگاهی بستگی دارد و البته"آموزش"و"ژنتیک"و"آگاهی"مثل یک چرخه می مانند:یعنی آگاهی بیشتر،ژنتیک و آموزش بهتر را ایجاد می کند و ژنتیک و آموزش بهتر،آگاهی بیشتری به وجود می آورد.و همین طور آگاهی محدودتر،ژنتیک و آموزش با کیفیت پایین تری را ایجاد می کنه و ژنتیک و آموزش با کیفیت پایین تر،آگاهی محدودتری را دریافت می کند.ما  انسان ها موجوداتی جدا از بقیه عالم نیستیم ،در واقع ما همان آسپرم و تخمک هستیم که از پروتئین و ویتامین ها و کربوهیدرات و الکترون ها و پروتون و نوتریون ها ایجاد شده و در نهایت همان "ملودی عالم "و"هیچ"هستیم.ما نه تنها از نظر فیزیکی در تمام هستی ادغام شده ام،بلکه از نظر"سطح های دیگر وجود" هم در تمام هستی ادغام یافته ام و اگر این ادغام را بپذیزیم،به این نتیجه می رسیم که نه ما به این عالم می آییم و نه می رویم و فقط ترکیب این عالم عوض میشه( ما خاک می شویم و از خاک پدید می آییم)وقتی ما مرگ را در آغوش می گیریم نه تنها جسم ما،بلکه روح و کل ذات ما با خاک یکی می شود .یعنی من در هر چیزی وجود دارم،یکسان در همه عالم.تمام هستی درک این ادغام را باور دارد،حتی خود ما انسان ها نیز باورش داریم. ذات هستی تنگرهایی می زند که عیان کند خودش را  وأین تلنگرهابه ٣صورت است :١-ماده:ژنتیک،تغییرات فیزیکی عالم....،یا ٢-ضد ماده:وحی یا ٣-ترکیب هر دو(همان اتفاقی که برای من افتاد؛عبور من از یک انسان مادی به شکل غیر مادی،برای قرار گرفتن و لمس ذات هستی).همین  ذات هستی تلنگرهابی به هستی زد و انسان را به وجود آورد.ذات هستی "تلنگر های"پیچیده تری را نیز می زند و انسایی که حاضرترند،دریافتشان می کنند تا سیستم پیچیده تری در عالم ایجاد شود که توانایی بیشتر،برای دریافت آگاهی های بالاتر را دارد.وقتی آگاهی بالاتر رود تاثیرپذیری از محدودیت ها کم تر شده و تاثیر گذاری برای رشد محدودیت ها بیشتر شده.بسته به نوع آموزش و ژنتیک و آگاهی،"تلنگری"دریافت می شود و یک انسان با توانایی "تلنگر زدن"بیشتر خلق می شود و این سیستم پیشرفته تر(انسان یا گرو ه های قابل تر)قادر است،تلنگر های بیشتر و پیچیده تری به سیستم های پیشرفته هستی(انسان ها)بزند.جهان ما جهانی ثابت است که بر اساس نیاز،توسط"تلنگر ها"شکل نوعی را به خود می گیرد،که بتواند در نهایت بی شکلی را عیان کند.حال که سیستم پیشرفته هستی(انسان)می تواند،تلنگر های پیچیده تری به عالم بزند پس این جهان هم می تواند از نو،متفاوت تر خلق شود نه تنها در بعد جسمانی بلکه در تمام بعدها.اگر تلنگر های پیچیده تر آگاهی را بتوانیم به جهان وارد کنیم؛ما می توانیم از محدود بودن درکمان در این سطح ،رها شویم.

٢٤-در تاریکی بیدار شویم(خالق خودمان وجهان باشیم-٦-)

انرژی تاریک[چیزی که فیزیکدانان می گویند٧٠٪‏جهان ما را تشکیل می دهد]واقعا برام جالب هست.چرا که شبیه چیزی بود که من بهش رسیدم؛بالاترین سطح آگاهی و یا نزدیک ترین حالت به خدا برای من،تاریک بود.اگر واقعا انرژی تاریک همان بالاترین سطح آگاهی باشه،پیام بسیار خوبی داره.انسان با عقلش که ماده هست تونسته ضد ماده رو توضیح بده اون هم نه جدا یا برتر از این جهان،بلکه درون همین جهان واین پیشرفت و"تلنگر"(بعدا توضیح می دهم)مهمی است.چیزی که در دین و عرفان مطرح می شد حالا داره در علم مطرح می شه با بیان رساتر؛هر چند هنوز راه بسیار هست ولی خود همین ارزشمند هست.من یک بار تونستم به حالت یگانگی"ماده وضد ماده"برسم و یک روزی  همه بشریت به این می رسه.از آزمایشگاه و تغییرات ژنتیکی شروع میشه و آموزش های متفاوت میشه.بعضی از ادیان درباره زنده شدن بعد از مرگ و زندگی دوباره اما متفاوت در روی همین زمین و تغییر دادن گذشته،صحبت کردن(مثلا در اسلام حکومت کردن ائمه شیعه و گرفتن انتقام أمام حسین) یاظهور حضرت مهدی یا حضرت عیسی.درسته که من دین ندارم اما واقعا مطرح شدن این وقایع جدا از اینکه پیش بیاید یا نه،را تشویق می کنم و ارزشمند می دانم .اینکه انسان هایی بتوانند تلنگر های به این مهمی را دریافت کنند که الان فیزیکدانان به عنوان وارد شدن به سیاه چاله ها و عبور از کرم چاله و سفر به گذشته مطرح می کنند و از نظر من همان"جهان یا آگاهی  ادغام یافته"است ،خیلی ارزشمند هست.اما متاسفانه ما بشریت به جای اینکه اینها را نشانه این بدانیم که چون عده ای تونستن از ذات هستی پیغامی دریافت کنند پس همه ما می توانیم دریافت کننده "پیام ذات هستی "باشیم؛شروع به "خاص"جلوه دادن و ستایش آن أفراد کردیم و این نیرو "عام"در عالم رو مخصوص یک عده"خاص"دانستیم و بیشتر به ناتوان بودن خودمان تاکید کردیم و همین شد علت بی راه رفتن برخی از دین دارها.......

---

تنهایی من

بس شلوغ است جهانم،که در آن"ندای"آشنایی را گم می کنم.می خندم و می گریم ودر اوج خوشی و نا خوشی هایم مبهوت می شوم.هر چند گاهی کسی به "مبهوت بودنم "پی می برد ولی دیگر سعی به پنهان کردنش نمی کنم.آشنای من ،  خیلی خسته ام.می دانی هر چه قدر در زندگی روزمره ام،غرق شوم و هر چقدر مرا،عقلم نصیحت کند و هر چقدر غرورم را مزه مزه کنم،هر چقدر تو را از یادم،پاک کنم و هر چقدر سعی کنم،معادلی جایت پیدا کنم باز در اوج تنهایی ام محو آشنایی می شوم،آشنایی که تو هستی.می دانی،تو مرا از من ربودی و من هیچ چیز ندارم جز در تو.من خستگی جسم را دارم ولی ذهنم و روحم از آن خسته ترند.تنها"نیازم"برای من باقی مانده، که از وجود خود من مهم تر است و مرا به سمت"وجود تو"می کشاند.من خسته ام از خویشاوندی چون تو،که خویشاوندیش را فراموش کرده و یا نمی داند.من خسته ام و تنها نیاز دارم،مرا را به یاد آوردی.منی را به یاد آوردی که سالیان سال گشتم ولی خویشاوندی،چون تو را نیافتم که من را به من،اینگونه بی نقص و اینگونه بی حد وبی مرز،نشان دهد.می دانم فائده ای ندارد،زمزمه های سرکش من!!!مگر آنکه،تو خودت را به یادآوری و خویشاوندیمان را.از تو می خواهم در خودت فرو روی و اگر "خویشاوندیمان"را یافتی،به من نیز ندا دهی.می دانم عجیب است یا دور از منطق؛ولی من از بس خودم را پشت این پرده ها مخفی کردم،خسته ام.من از ترس هایم و تردیدهایم بریده ام.گاه دلم دیگر صبحی را نمی خواد اما چون خودخواه نیستم و زندگیم،فقط زندگی من نیست؛هر صبح را تا لحظه مرگم تجربه خواهم کرد.گر ندائی را یافتی که نشانت داد که "خویشاوند منی"،من را نیز ندا بده هر جور که خواستی حتی چو غریبه ای،چرا که روح من ندای آشنا را خواهد شناخت و آرام تر خواهد شد و اگر هیچ نشانی از این "خویشاندی"نیافتی،باز در جهانم باقی بمان حتی با سکوتت و با قلبت یاری ام کن،چرا که من بی حضور روح تو هر چقدر تلاش کردم،باز نقص داشتم و نتوانستم.چه مرا خویشاوند خودت  بدانی یا نه!!!بگذار روحت با من بماند،چرا که من از تو شکلی را گرفته ام که خود"بی شکلی"است و نمی توانم غیر آن باشم.جهان تو متعلق به توست و خودت می دانی چگونه پیشش بری، ولی من با قلبم کمکت می کنم.جهان من،هم متعلق به من است و هم تو!!!جهانم رو پیش ببر با قلبت و نگذار سرگردان بمانم.......

٢٣-جهان ادغام شده نه جهان های موازی (خالق خودمان وجهان باشیم-٥-)

حدود یک وَیَا دو سال قبل،درباره ماده تاریک وانرژی تاریکی از دیدگاه فیزیک دانان مطالعه می کردم،برام جالب بود شاید تونست کمکم کنه(وقتی من از تونل ها عبور کردم در انتها،بعد از جرقه های نور نارنجی به تاریکی رسیدم،همون جایی که فهمیدم نزدیک ترین حالت به خدا[بالاترین سطح آگاهی و وجود]هست و بعد از بیدار شدن تعجب کردم چرا تاریک بود؟!!و چرا از نور به تاریکی رسیدم).الان این دیدگاه در فیزیکدانان وجود داره ،همین جهانی که ما باهاش سر و کار داریم تشکیل شده از:٧٠٪‏انرژی تاریک،٢٣٪‏ماده تاریک و تنها٧٪‏ ماده مرئی.یعنی اون چیزی که ما باهاش بیشتر سر وکار داریم :کوه ها،درختان،جسم فیزیکیمون وسیارات و ستارگان و غیره تنها ٧٪‏ این جهان رو تشکیل می دهند.٢٣٪‏ ماده تاریک است که جرم نداره اما به دلیل انحراف نور حدودا قابل بررسی بوده و٧٠٪‏انرژی تاریک (هنوز قابل بررسی نیست و بیشتر در حد فرضیه است که در حال حاضر برخی از دانشمندان رد کردنش).اولین سوالی که برای من مطرح می شه این است اگر به درستی ٧٪‏ جهان از ماده مرئی تشکیل شده. و عقل ما هم  جزو همین جهان مرئی هست،آیا می توانیم نسبت به ٩٣٪‏دیگر هستی شناخت پیدا کنیم یا نه؟!جواب این سوال هم بله هست و هم خیر،چرا که به نظر من این تقسیم بندی،کمی ایراد داره و بهتر بگوییم:جهان ١٠٠٪‏ماده مرئی،١٠٠٪‏ماده تاریک،١٠٠٪‏انرژی تاریکی هست.یعنی همان "جهان ادغام شده"و اینکه ما فکر می کنیم ٧٪‏ فقط مرئی هست به علت این می تواند باشد که ما به "جهان تفتیک شده"اعتقاد داریم نه "جهان ادغام شده".اگر یک دانه گندوم را به دست بگیریم به ظاهر و دراین سطح حواس پایین،یک دانه می بینیم ولی از نظر شیمی،فعل وانفعالات شیمیایی می بینیم و از نظر فیزیک به إلکترون و نوترون و پروتون و نظریه ریسمان  و در نهایت به "هیچ چیزی"که در این سطح آگاهی ما،این نوع از "وجود"را به خود گرفته می رسیم.پس می بینیم همه چیز به نوع دید ما بستگی داره و بهتر است به جای"جهان ادغام شده"هم"آگاهی ادغام شده" را به کار بریم.آگاهی که با تغییر آن می توان مخلوق دیگری را خلق کرد،یعنی:دانه مجموعه أتم شود. اتم إلکترون شود،الکترون در نهایت به"هیچ"برسد