زره ترس هایم را از تن خارج می کنم
و عریان می شوم
در جایی میان خیال و واقعیت
دستانت را می فشارم
و با تو،دوباره تجربه می کنم
رؤیای بیداریم را!
راستی ای عمیق ترین احساس من
می دانی!
تن و روان
و تمام بودن من
حتی لحظه نیست شدنم
به بودنت،آمیخته شده!
و من این آمیختگی را
با تمام حسرتش!
با تمام اشک های ریخته ام!
تا همیشه دوست دارم....
چرا که تو
جای جای
جهان مرا گرفته ای
[جهانی که مرا از تو جدا کرده است!]
راستی ای عمیق ترین احساس من
می دانی!
من تو را نفس خودم،می نامم
هر چند که نفس تو،نباشم!
من تو را بهترین دوستم،می دانم
هر چند برای تو غریبه ای بیش نباشم!
و تمام اینها به خاطر چیزهاییست
که از تو دارم
وشاید تو از من نداری!
