من عشق را خوب نمی شناسم!!
فقط می دانم
نه به چشمی برای شنیدن
و نه به گوشی برای دیدن
و نه به سن و سالی برای غریزه داشتن
نیاز ندارد!!
من عشق را خوب نمی شناسم
فقط می دانم
گنجی هست که سخت پیدا می شود
و سخت تر از آن به دست می آید!!
من عشق را خوب نمی شناسم
فقط می دانم
هر کجا روم و هر چه شوم
تنها عاریه هست
بعد از آن عشقی که در جهان
به قلب من هدیه دادن!
من عشق را خوب نمی شناسم
فقط می دانم
که زندگی ام بر باد می رفت
اگر عاشق نبودم!
قلم بردار
و روی ابرها بنویس!
واژه هایت را
یک به یک
باد خواهد برد
به أفق های آسمان!
آخر آنجا
یک جفت چشم خاکی،تا ابد
منتظر شنیدن این واژه هاست!
این را بدان
این واژه ها فقط واژه نیستن
و بوی عشق دارند!
و کلامی پنهانی اند
بین دو قلبی که
در پهنای زمین
سخنی برای گفتن ندارند!
گاه فارغ از
بالا و پایین زندگی
غم و شادی!
فارغ از
آنچه گذشت
یا می گذرد بر من!
فارغ از
امروز و دیروز و فردا!
با خیالی خالی
گوشه ای می نشینم
و با لطافتی که در قلبم یافتم
ولمسی از بودن
که برای کل عالم است
به اوج هستی ام،می نگرم
و ساده،ساده!
به زندگی دل می بندم
و برای رسیدن به اوج لذتش
کودک می شوم
گاه فارغ از
دروغ و راست
معنایی می یابم
و گاه معنایی می سازم
برای هر آنچه که
می دانم و نمی دانم!
و آسان،آسان!
از خواب زندگی بیدار می شوم
از ته دل می خندم
با یک فنجان چای آرام می شوم
در پنهان ترین جای ذهنم
آنچه زندگی به من نشان داد
را تا ابد پنهان می کنم
یواشکی گاهی اشک می ریزم
از تمام دانسته ها به ندانستن
اکتفاء می کنم
و من با این عشق که در عمق وجودم هست
آمدم،می مانم،می روم
تشخیص درست همیشه سخته!!
(این خواسته یک جور کمال گرایی افراطی هست.)
چرا که همه چیز این دنیا "نسبی"هست نه"مطلق".در واقع برای اینکه یک مطلق فقط وجود داشته باشه،بقیه چیزهایی که ازش شکل می گیرند باید نسبی باشند(پس فهم ما هم نسبی هست)
مثل خورشید که یک مطلق هست و شراره هایی که در روی آن دیده می شوند به هر شکلی که باشند ناپایدار(نسبی)هستند،تمام هستی هم همینه به هر شکلی که باشه ناپایدار(نسبی) هست و از دل ذات اصیل"مطلق"می جوشه.
به آدم ها نگاه می کنم بهشون فکر می کنم!!
چه سخته بخوایم دربارشون قضاوت کنیم.
یه تغییر هورمون،یه تغییر عصب مغزی و یه تغییر محیطی می تونه کلی تفاوت ایجاد کنه بین آدم ها،تفاوتی که خیلی وقت ها ما اسم خوب یا بد روشون میذاریم.{انسان هم بخش ناپایدار(نسبی) مطلق هست}
چقدر مسئولیت آدم ها در زندگی فرق داره!!
به این فکر می کنم که یک آدم با هوش بالا و با ساختار مغزی و هورمونی متناسب تر با این سطح از زندگی در صورتی که محیط مناسب تری هم داشته باشه،مسئولیت بیشتری تو زندگی داره!!!
(چه بسا جانیانی که بی گناه هستند و در واقع اختیاری ندارند!!!)
اصلا درست زندگی کردن چه سودی برای خود آدم ها داره؟!چرا باید گاهی سختی بیشتری کشید تنها از این جهت که دراین سطح از زندگی،متعادل تریم؟!!
به نظرم اومد این مسئله تنها زمانی می تونه معنا پیدا کنه که بتونیم نفع کل هستی رو لمس کنیم و نه تنها جزئی که "من"محسوب می شه.
(سعی برای احترام به همه موجودات و درک بقیه آدم ها،به ما این قدرت رو می ده که نفع کل هستی رو لمس کنیم.)
ما از این "لمس "تنها به یک چیز می رسیم و آن هم "آرامش عمیق"هست.
تردید
