عشق اصیل

بهشت،به نظرم بهترین سطح زندگی این دنیاست.بهشت جایی هست که باید در همین دنیا لمسش کنیم برای همینه که شکل مادی و زمینی داره و دارای مرتبه است.جهنم هم همینه،باید همین جا لمس بشه.روح در واقع وجود مستقل غیر مادی ما را شامل میشه.اینکه انسانی در هر وجود روح رو هم درک کنه و احساس کنه یعنی به زندگی کامل رسیده و همین آدم می تونه جهنم رو هم درک کنه چرا که هر چیزی که مانع درک روح بشه همون جهنمه و این راه خیلی سختیه.بهشت مرتبه داره و از یک مرتبه به بعدش دیگه انسان در حال مبارزه نیست ،انگار  آن انسان غیر از اون نمی تونه باشه و در نهایت مرتبه نهاییش نزدیک شدن به او یا خداست و بعد همین نزدیکی،یگانگی با ذات اصیل رو میاره،ذاتی که از "او"فراتره و در واقع همان "نیست شدن"و با "سکوت" ادغام  شدن می باشد(در فرهنگ ما به این مرحله می گویند حرکاتش هم جز حرکات خدا نیست)این رو یک بار در نهج البلاغه خوندم،خدا ی ترسان،خدای نیازمندان،خدای محبان.من خدای محبان رو هم دو مرحله می دونم١-خدایی که دوستش داری٢-خدایی که با هاش یگانه می شی و جذبش می شی،من واسه مرحله دوم اسم خدا رو هم نمی زارم چرا که دیگه"هو"یا"او"نیست،منی است که در تمام هستی یگانه است و همان ذات اصیل هست .به اینجا رسیدن خیلی سخته،آدم هایی کمی این مرتبه را  تجربه کردند ولی قطعا حتی اگر تجربه هم نشه بهترین آرزو می تونه باشه .اما برای این مسیر ،خواستن و یقین داشتن  و اجازه ورود عشق به زندگی و صبر و اعمال ظریف لازم هست