عشق اصیل

انگار هنرمندها دنیا رو بهتر می شناسند.جلوش یک کتاب شعر باز بود،چند وقتی بود که همش دلم می خواست شعر بخونم البته بیشتر مولانا را دوست دارم اما دلم می خواست ،از شعارهای جدید هم شعر بخونم(شعر قلبم رو لطیف تر می کنه).از بیتی که داشت می نوشت احساس کردم بهتر می تونه بفهمه من چه شعرهایی  رو دوست دارم.رفتم جلو به کتاب کوچیک روی میزش نگاه کردم و گفتم من زیاد شعر نمی خواندم اما الان خیلی دلم می خواهد شعر بخونیم و بااین مضموم....،خودم سبک های نو روزیاد دوست  ندارم اما دلم می خواهد شعری باشه که جدید نوشته شده باشه اما ... بعدش اون فقط فقط اسم یک شاعر آورد(البته می دونستم غیر از اونم هم هست)با این حال تو اینترنت چندتا شعر از اون شاعر رو جستجو کردم و خواندم.چند شب پیش  خواب دیدم چند تا مرد با هم شعری می خواندند و منقلب می شدند و من هم باهاشون منقلب شدم،وقتی بیدار شدم زیاد توجه نکردم ولی بعد چند روز گفتم به خودم،بهتره آن کلمه از شعر رو که یادمه بزنم تو اینترنت،زدم"شعر.....".شعر اومد به همون نام!من وقتی بچه بودم کم  و بیش شنیده بودمش،ولی از همه این ها برام بیشتر این جالب بود که پایان شعر اسم شاعر همونی بود که آن هنرمند تاکید کرده بود شعراش رو بخونم!!.شاید شنیده باشی گاهی می گویند آدم ها ذکر مخصوص به خودشون را دارند.من هم ذکر مخصوص به خودم را پیدا کرد،هر روز صبح دستم را روی قلبم می گذارم و همون شعر می خونم.اگر احساس کنم کسی تو اطراف مشکلی داره و یا خودم دارم این شعر پر بار از......می خونم،اگر بخواهم کاری رو شروع کنم بازم این شعر می خونم..