عشق اصیل

نه راست و دروغ

نه درست یا غلط

هیچ کدام اهمیتی نداشت

آنچه در من شکل گرفت از تو

با تمام بی معناییش،معنا یافت!

معنایی به نام "من"

"منی" که مرا گاه بی دلیل ویران مَی کند

تو ای از جنس طبیعت

و نه خارج  از این طبیعت!

اگر یادآوری ات،مایع عذابم نبود

بامگاه و شامگاه و میانشان

ستایشت مَی کردم!

ای زمینی ترین عشق

 که بینش دیگری از زندگی به من دادی

هر زمان که نگاهم پی"آهت"تر مَی شود

به طبیعت مَی سپارمت.....