عشق اصیل

خدا،وجودی هست که باید هر کسی از درون،پیداش کنه و حتی برای شروع  این جستجو،اگر لازم دید باید انکارش کنه!!(باید تمام آموخته هاش رو  بزاره کنار و خودش،معلم خودش بشه). 

من فکر می کنم  اغلب ستایش هاو طلب ها و آمرزش ها از خدا، خواسته نمی شه بلکه(به اسم خدا)از هستی در این سطح یا همون کائنات،خواسته می شه چون تنها ارتباطی که انسان با خدا می تونه داشته باشه،ارتباطی هست که"بودن"انسان رو بالاتر می بره  و با تفاوت سطح "بودن"انسان ،تفاوتی هم در درک خدا ایجاد می شود.(گاهی حتی برخی از خواسته های انسان که در زمینه رشد "بودن"نیست،هم به خدا می رسه و سطح بودن رو بالاتر می بره،أما این خیلی کم رخ می ده.)

انسان ،زمانی می تونه با خدا"او"ارتباط برقرار کنه که در مسیر بیدار شدن، قرار گرفته باشه.

ذات اصیل"خدا من" قابل ستایش نیست!مسیر نیست و مقصد است! در خود،هستی را ندارد وخالص است !و تنها با "بالاترین سطح وجود هستی"،یگانه می شود!

هر چیز، در یگانگی با ذات اصیل،از"فردیت"نیست می شود،در واقع خدا"او"،اصلی ترین مسیر "نیست شدن"است.

پس انسان باید از خدا"او"تنها بیداری و بالاتر رفتن سطح وجود و اینکه هر چیزی در زندگیش رخ می ده وسیله باشه برای طی این مسیر رو تمنا کنه (چون به غیر از این هم،خواسته هایش و ستایش هایش و آمرزش هایش  به هستی گفته می شه نه خدا!!!)و در دعاهاش برای خود وغیره،باید از خدا بخواهد تا بهبود هر رخدادی را در این جهان تلنگری کنه برای بهبود"سطح بودن".