هستم و نیستم
گورجیف می گه انسان ها مثل ماشین هستند و زندگی ماشینی دارند.زمان ،آب وهوا وخیلی از عوامل بیرونی روشون اثر داره.خیلی اتفاقات هم،درونشون می افته مثل زنگ زدن(من این نظرش رو قبول دارم).
از آدم ها و از خودمون نباید چندان توقعی داشته باشیم وقتی ما موجوداتی هستیم که هزار شرایط مختلف مثلا تغییر هورمون،خستگی،بی خوابی،آب و هوا و... می تونه ازمون فرد دیگری رو بسازه و تابع قانون تصادفات هستیم،نه قول هامون می تونه پایدار باشه،نه خواسته هامون نه نفرت نه عاطفه هامون،نه حتی نگرشمون.انسان هر چقدر از وحدت درونش دور باشه به همون اندازه نمی تونه در بیرون "ثابت"بمونه.
حتی وقتی انسان "بودنش "را بالاتر می بره،از این جهان زمخت فراتر می ره باز هم همه چیز درون و بیرونش در حال تغییر مداوم هست،چه برسه وقتی فقط درگیر یک اراده زمخت و زندگی تصادفی باشه.
زندگی که "بودن"انسان رو بالاتر نبره،یک تولد تا مرگ تصادفی محسوب میشه.در قانون تصادفی ،زرنگی و تنبلی،سادگی و اراده و فکر کردن...می تونه شانس را افزایش بده(چه بسا انسان های موفقی که در نهایت به چیزی نمی رسند)
وقت گله،آدم ها همش می گویند جهان چه بی عدالت هست!! برخی با بدی و حیله جلوتر هستند برخی با سادگی و خوبی عقب تر!!(قطعا این طرز تفکر اشتباه هست.)
بدی و خوبی و صادق بودن و حیله گری،همه تابع عوامل بیرونی هستند و می توانند بسته به شرایط تغییر کننند.اصلا تا زمانی که انسان" بودن"را در خودش پیدا نکنه،حیله گری هست که خودش را فریب می ده.
هر انسانی،باید همیشه احتمال "بر خطا بودن" را به خودش بده، چون حتی اگر "اصل"را بیابد باز هم در مسیرش ممکنه اشتباه کنه.
باید سعی کرد در خود ،٢نفر بود نه یکی:یک نَفَر نقاب محسوب باشه یا همان ماشین (که ممکنه چندین چهره داشته باشه) و یک نفر هم بودن( که ثابته).
رسالت "بودن"در نهایت یگانگی ذات اصیل با زمخت ترین بخش هستی هست،پس انسان در زندگی باید یک "هدف اصیل" را داشته باشه اون هم،تحقق این رسالت هست و باید هدفهای دیگرش را هم،کم کم در مسیر تحقق این هدف قرار بده.
در مسیر این هدف نباید هیچ عجله ای در کار باشه،باید احتمال "کند یا سریع شدن "و احتمال "شکست "و احتمال "بیراه رفتن" همیشه در نظر گرفته بشه.
در این زمان،که همش دارند تبلیغ می کنند که این اراده (زمخت)اگر قوی بشه،همین هستی( زمخت)با تمام وجود برای تحقق رویاها(که در خیلی وقت ها درانتها تاثیر بر بودن ندارد)دست به کار می شه،حال برای اراده زمختی که می خواهد رویای خود هستی "یگانگیش با ذات اصیل" را تحقق بدهد،قطعا هستی،چندین برابر دست به کار می شه.
این اصطلاح"هستم و نیستم"،اصطلاح قشنگی هست.باید در اجتماع باشیم باید در شغلمون باشیم باید با واکنش طبیعی جسمی و روانیمون باشیم باید با نزدیکانمون باشیم باید با خود بیرونیمون نیز باشیم اما در واقع همشون رو فقط نقاب بدونیم و گاهی تمام نقاب ها رو برداریم و "بودنمون" رو ببینیم.
باید به فضای بیرونی و"حتی خود بیرونمون"بی اعتمادی داشته باشیم اما به،درونمون"اعتماد مطلق".
باید توانایی برهنگی از"اعتقادتون" به طور مکرر داشته باشیم ولی کاملا اشتباه ندونیمشون،چون ممکنه دوباره به برخیشون احتیاج پیدا کنیم.
باید سعی کنیم با پایان دادن"تعصبی" به "تعصب"دیگر مبتلا نشویم.
باید بدانیم ،موقعی یا تا جایی که"درونمون"تشخیص بده،هر فلسفه،هر دین،هر علمی،هر فرهنگی و هر عرفانی می تونه برامون مفید باشه.
باید برای پیدا کردن اشتباهاتمون سخت گیر باشیم،ولی برای بخشیدن خودمون نه!
همیشه باید در"مسیرمون"تردید داشته باشیم چون این تردید مانع از به خواب رفتن دوبارمون میشه،ولی همیشه باید به"قلب" و"درونمون"یقین داشته باشیم چون این یقین مانع از دست دادن بیداریمون،میشه.
همیشه باید "خودخواه" بمونیم ،چون "خودخواهی"ابزاری هست که ما رو به بالاترین سطح بودن می رسونه.در واقع تا اون سطح همه خودخواه هستم با این تفاوت که در هر سطح، معنای"خود"تغییر پیدا می کنه.
