عشق اصیل

دارم به این فکر می کنم که گاهی وقت ها نگرش آدم ،به سرعت برق و باد عوض می شه.البته این به معنی عدم ثبات نیست بلکه وقتی نوع "بودن"انسان عوض شه،نوع نگرش هم عوض می شه.اصلا  رشد بودن،باعث می شه که انسان به نگرشی برسه که هیچ وقت نشنیده و نداشته!!

 به این فکر می کنم که دلم می خواهد،یگانگی با ذات اصیل رو دوباره تجربه کنم اما نه به شکل قبل در عالم رویا(رویا عالم لطیف تری هست و چون سطح بودن من کاملا زمخت بود  و کشش رو نداشتم باید در خواب و بیداری برام رخ می داد)

من می خوام در عالم بیداری به سطحی از بودن برسم که لطافتم را به حدی  برسونه ،که بتونم کشش بیشتری برای این تجربه،داشته باشم.

احساس می کنم وقتی "بودنم"به حدی برسه که بتونم این تجربه رو کنم باید بعدش بمیرم هم جسما و هم روحا!!

دلیلش هم این هست که اگر  ما جهان های "ادغام شده "رو به فرض ٧تا در نظر بگیریم که جهان اول جهان مادی ما باشه  وجهان٧،جهان مطلق یا همان ذات یگانه و اصیل ،به نظر من جهان١تا٦،جهانهای هستی محسوب می شوند که به ترتیب لطیف تر هستند  و نقطه یگانگی هستی با ذات اصیل در محل تلاقی جهان٦با٧رخ می ده اما انرژی که آزاد می کنه تا جهان اول هم پایین می آید و باعث یگانگی ماده با ذات اصیل می شه و این قابل توجه است که تمرکز این یگانگی در یک نقطه از هستی تا برخی جهان ها،آنقدر انرژی زیادی ایجاد می کنه که می تونه تخریب کننده باشه، از طرفی به هر حال جهان٦ در برابر جهان ٧زمخت محسوب می شه،هر چند که در برابر جهان٥،لطیف محسوب شه پس  یگانگی با ذات اصیل ،ممکنه با تمرکز در یک نقطه از هستی،نیروی کنشی رو ایجاد کنه که در برابرش هم واکنشی در این ٦جهان پایینی ایجاد شه که زمخت تره و این مثله باعث بشه که یگانگی از بین بره.

زمانی که جسم و روحی این تجربه را داشته باشه و سریع تجزیه بشه، این سود را داره  که  می تونه این تجربه را در تمام هستی پخش کنه و استعداد دریافت تنلگر را برای لطیف تر شدن در همه  هستی به مقدار یکسان  و متوازن تر بالا،ببره و از طرف دیگر در واقع این یگانگی،کنشی هم به وجود نمی آره،که در مقابلش هم واکنشی ایجاد بشه که بتواند از بین ببردش.

 حالا آیا آدم هایی هستند که بتواند جسما یا حتی فقط روحا تحمل  این را داشته باشند، که بعد از اتصال نیازی به تجزیه نباشه براشون ؟!و به مواقع "کنشی" که ایجاد می کنند قری تر از "واکنشی "باشه که هستی ایجاد می کنه؟!

جواب:قطعا هستند و اینها تنها کسانی هستند که به ذات استاد روحانی اند(برخی از استاد های روحانی تنها با تلاش خودشون و تربیت درست توسط استاد های روحانی دیگر به این سمت می رسند و در واقع اینها کسانی هستند که به ذات استاد نبودند)

استادهای روحانی که "به ذات "استاد هستند، کسانی هستند که  بدون هیچ تلاشی به این مرحله رسیدن و به این دلیل که  "زمینه خوبی" دارند می توانند با پیدا کردن این اتصال،فردیت خودشون رو حفظ کنند،اما همین ها هم باید این انرژی را از خودشون بروز دهند وگرنه این شدت انرژی در درونشون،از بین می بردشون، پس آنها برای تعادل این انرژی،به شاگرداشون یا استادهای روحانی در سطح پایین تر ،انرژی می دهند چه آشکارا و چه نهان و اینگونه استعداد هستی رو به طور مدوام  با حفظ فردیت خود،بالا می برند.