عشق اصیل

وقتی زن باشی  ترجیع می دی همیشه تو رویا بمونی ولی هرگز نمی خوای به اجبار تو رویای کسی باشی که رویاش نبودی!یا اگر هم بودی،اون  کسی نبود، که  برات  قدمی برداره!!..وقتی مردی رویاش زنی باشه،براش تلاش می کنه.هر زنی باید این بدونه که"ارزشمندی قدرتشه" و اگر مردی رو دوست داشت که نمی خواستش؛ باید بدونه یا دوستش نداشته یا اگر هم دوستش داشته،غرور و ترسش رو بیشتر،خیلی خیلی بیشتر دوست داشته!!! وکلا همه باید بدونند بقیه آدم ها هم اختیار دارند و به این احترام بگذارند.یک زن یا اصلا هر آدمی می تونه کسی رو تو قلبش دوست داشته باشه اما نخواد بی ارزش شه.اما یه وقتی از اینم می گذری،دیگه به فکر ارزش بیرونی خودت نیستی!!به فکر ارزش درونی خودت هستی!!زجر می کشی و زخم می خوری ولی حاضر نیستی به کسی زخم بزنی،اصلا یه وقتایی باورت نمی شه این حال تو باشه؟!!چیزی رو دیدی که اگر در نظرش نگیری نظم دنیا بهم می خوره،عشق زخم می خوره ولی نمی زنه!درد رو می کشه ولی کسی رو دردمند نمی کنه!!!وقتی آدم بخواد درست زندگی کنه، نمی تونه واقعیتی که جلو چشمش می بینه رو در نظر نگیره!!!گاهی چیزی رو تو قلب  داری که"حقه" و نمی خوای به حق لباس "ناحق"بپوشونی  و شاید حتی واسه اینکه چیزی که می تونه شکل ناحق بگیره،تو قلبت به اسم حق نگه داری با خودت خیلی جنگیدی!!و به خودت گفته باشی "اینجا جای من نبود"و "این راه من نبود"!!!؟؟شاید خیلی گریه بکنی اما خوب عشق خیلی پاکه!!!شاید با خودت خیلی جنگیده باشی تا تونسته باشی به بهش بگی"نفس قلب من هستی"،آخه رقتی آورده به قلبت که اگر نباشه،اون  رقت هم میره.باعث شده بتونی قلبت رو لمس کنی .باعث شده که تو رویا،صدای  سلامی  رو از قلبت بشنوی  ،اینا واقعا قابل وصف شدن نیست.!....