عشق اصیل

داشتم یه کتاب می خوندم،جالب بود برام!احساس کردم قبلا خوندمش!

طرز فکر ها می تونه شبیه هم باشه،مفهوم گفته ها!واژه ها!اما جمله بندی ها و سبک گفته ها معمولا آموزشی یا از همنشینی است!

در کتاب جستجوی معجزه آسا،آسپنسکی می گه :دیگه می تونسته صدای گورجیف را از قلبش بشنوه با اینکه به ظاهر بهش چیزی نمی گفته.(این جمله رو قبلا هم خونده بودم ولی چیزی که الان درک می کنم خیلی فرق کرده).به نظرم خیلی باید زیبا و پر هیبت باشه،من شبیه این تجربه را حدود یک ماه پیش داشتم در عالم رویا،درست صدایی از قلبم سلام گفت،صدای کسی که نمی شناختمش و متوجه شدم از جانب چند نَفَر "سلام"روگفت،واقعا تمام بدنم این صدا را از قلبم شنید(در رویا یا ذهنم نبود)انقدر پر هیبت بود که یکدفعه با ترس از خواب پریدم(اصلا قابل بیان نیست)

کلمات و جملات خیلی قادر نیستند اتفاقات درونی رو توضیح بدهند مگر با اشاراتی!به قول معروف:شنیدن کی بود مانند دیدن!!!

اما این رو می تونم با کلام بیان کنم،وقتی سلامی رو در قلبم از جانب آدم هایی شنیدم که نمی شناختمشون  و وقتی کتابی رو خوندم که احساس می کردم قبلا خوندمش و سبک گفته هایم رو از اون یاد گرفتم،اینها نشون دهنده این هست که ما علاوه بر همنشین های بیرونی،"همنشین های درونی"هم داریم.

"همنشین های درونی"مهم نیست، کی باشند!کجا  باشند!مهم نیست،بشناسیمشون یا نه!فقط مهم این هست که اونا "بودن"ما را بالاتر می برند و ما هم"بودن"اونا رو،(اینا دوستای واقعی ما هستند).

اما اگه کم کم همنشین های بیرونیمون شبیه درونیمون بشوند،می شوند کسانی که نفس هاشون هم از ما چیز دیگه می سازه.